Sağlık Çalışanlarının İş Yaşam Dengesi, Sessiz İstifa ve Tükenmişlik Düzeylerinin Araştırılması

Abstract

Günümüzde iş yerinde çalışan ilişkileri, salgın sonrası değişen yaşam biçimleri ile birlikte yönetilmesi daha karmaşık bir hale gelmiştir. Çalışanların iş yaşam dengesi sağlamalarında iş dışı unsurların etkisi artarken, sağlık çalışanlarının yaşam doyumu, tükenmişlik ve sessiz istifa düzeyleri önemli bir araştırma konusu haline gelmiştir. Bu çalışma, vardiyalı ve uzun çalışma saatlerine sahip sağlık çalışanlarının iş yaşam dengesi, tükenmişlik ve sessiz istifa eğilimlerini incelemeyi amaçlamaktadır. Araştırma, nicel yöntemler kullanılarak tasarlanmış ve veriler anket yöntemiyle toplanmıştır. Kavramsal çerçeveye birinci ve ikinci bölümlerde, araştırma modeli ve bulgulara ise son bölümde yer verilmiştir. Araştırma verileri SPSS kullanılarak analiz edilmiş ve ölçeklerden elde edilen puan ortalamaları korelasyon analiziyle değerlendirilmiştir. Sonuçlar, iş yaşam dengesi ile tükenmişlik ve sessiz istifa arasında anlamlı ilişkiler olduğunu göstermiştir. İş yaşam dengesi, tükenmişlik ve sessiz istifa arasındaki ilişkiyi zayıflatan bir faktör olarak ortaya çıkmıştır. İş yaşam dengesi yüksek olan bireylerin, tükenmişlik yaşadıklarında bile sessiz istifa eğilimlerinin daha düşük olduğu saptanmıştır. Bu bulgu, iş yaşam dengesinin çalışanların işten kopma riskini azaltmada kritik bir tampon mekanizması olduğunu göstermektedir. Tükenmişliğin sessiz istifa üzerindeki etkisinin şiddetinin, bireylerin iş yaşam dengesi düzeyine bağlı olarak değiştiği tespit edilmiştir. Bu çalışma, iş yaşam dengesi odaklı politikaların tükenmişlik düzeylerini azaltarak sessiz istifa eğilimlerini düşürebileceğini vurgulamaktadır.

In recent years, workplace relationships have become more complex to manage, especially with the changing lifestyles brought about by the post-pandemic era. As external factors increasingly influence employees’ ability to maintain work-life balance, the levels of life satisfaction, burnout, and quiet quitting among healthcare workers have become significant topics of research. This study aims to examine the work-life balance, burnout, and quiet quitting tendencies of healthcare workers with long and irregular working hours. The research was designed using quantitative methods, and data were collected through surveys. The conceptual framework is presented in the first and second sections, while the research model and findings are discussed in the final section. The data were analyzed using SPSS, and the mean scores obtained from the scales were evaluated through correlation analysis. The results indicated significant relationships between work-life balance, burnout, and quiet quitting. Work-life balance was found to be a mitigating factor in the relationship between burnout and quiet quitting. Individuals with a high level of work-life balance showed lower tendencies for quiet quitting, even when experiencing burnout. This finding highlights that work-life balance serves as a critical buffer mechanism in reducing the risk of disengagement among employees. It was also determined that the strength of the relationship between burnout and quiet quitting varies depending on the individual’s level of work-life balance. This study emphasizes that policies focused on improving work-life balance can reduce burnout levels and decrease the tendency for quiet quitting. Strategies that support the psychological resilience and job satisfaction of healthcare workers will provide benefits at both individual and organizational levels.